‘De wereld moet op de schop’.
Pappen en nathouden laat al eeuwenlang bestaande wanpraktijken voortwoekeren. Geschiedenis is ‘gekleurd’ Er is een moraal ontstaan van “Wat niet verboden is, is legaal.” In de politiek heeft ‘liegen’ een andere betekenis gekregen. Praten en overleggen totdat je het eens bent duurt tegenwoordig soms meer dan een of enkele dagen of -erger nog- komt niet tot een voor alle partijen acceptabel resultaat. En … wat voor mij eigenlijk wel het zwaarst weegt: ‘Als je iets verkeerd hebt gedaan, een vergissing hebt gemaakt of gewoon spijt hebt over iets, dat je deed, dat verkeerd uitpakte, is het tegenwoordig eigenlijk niet normaal meer, dat je berouw toont. Dat je je fout goed wit maken, het slachtoffer je excuses wilt aanbieden.
Geen commentaar
Nee! Beken geen schuld! Laat het slachtoffer je maar aanklagen! Dat ‘regelen’ wij van de Rechtsbijstandsverzekering’ wel. De rechtspraak is ‘verworden’ tot een instituut wat angstvallig waakt over juistheid van de gevolgde procedures; de privacy van de dader; het ‘kloppen’ met de letter van de wet. Met als gevolg dat -àls er iets aan mankeert-, de dader vrijuit gaat en de slachtoffers met hun niet te verwerken ‘onrecht’ achterblijven.
Slachtofferhulp
Het is al jaren scheefgegroeid: de uitgaven die binnen de rechtspraak (moeten?) worden gemaakt om de rechtsgang ‘rechtvaardig’ uit te voeren en de uitgaven, die kunnen worden besteed aan slachtofferhulp.
Discussie nodig?
Moet slachtofferhulp worden geprofessionaliseerd? Moeten de uitgaven die voor slachtofferhulp worden uitgetrokken niet -eindelijk eens- in evenwicht worden gebracht met de uitgaven die -als vanzelfsprekend- worden besteed aan een rechtvaardige rechtsgang? Het is een gesloten vraag, waarop ja of nee voldoende is en aanleiding zou moeten worden voor een discussie die ook in het kader van Keti Koti méér dan noodzakelijk is.