Terug van weggeweest – Braccaedomos Filosofie & Design

on maart 31, 2007

M’n laatste blog dateert al weer van enige maanden geleden. Is er niets gebeurd dan? Zeker wel! Mijn tijd is nog kostbaarder geworden dan toen ik ‘m voornamelijk moest reserveren voor mijn werk.
Het lijkt alsof ik steeds minder tijd beschikbaar heb. Inmiddels ben ik 59 geworden en schrijf ik mijn sollicitaties niet meer in de vaste overtuiging dat ik zal worden uitgenodigd voor een gesprek.
Het nieuwe kabinet is al enige tijd bezig en ik weet nog steeds niet wat ik ervan verwachten moet.
Als in één pennenstreek de sollicitatieplicht voor 57,5 jarigen weer kan worden ingevoerd, kan ie toch ook weer -bij gebleken fiasco- kunnen worden afgeschaft. Scheelt me een hoop werk en toch ook wekelijks een flink stuk minder ergernis, teleurstelling en frustratie.

Men schreeuwt om personeel!!!
In het onderwijs ‘moeten helaas’ wel stagiairs en onbevoegden voor de klas. Het werkloosheidscijfer is nog nooit zo laag geweest. In de ICT kunnen de werknemers weer eisen stellen. Geldt dit ook voor 59-jarigen?
Ondanks mijn sollicitatieactiviteiten blijkt men steevast een meer geschikte kandidaat te hebben gevonden.
Leeftijdsdiscriminatie? Natuurlijk niet, dat mag toch niet!

Elke week hoor ik weer over die leeftijdgenoten, die eruit gaan met een regeling van 70 to 80% van hun laatst verdiende salaris tot hun pensioen.
Hoor ik weer over leeftijdgenoten van wie de functie is opgeheven en die met behoud van hun volledige salaris zonder verdere verplichtingen hun pensioen kunnen afwachten.
Elke week zie ik weer dat er in de top geld genoeg is om salarissen, bonussen en andere voordeeltjes aan elkaar toe te spelen.
Dan vind ik het wrang dat ik na 36 intensieve werkzame jaren binnen het onderwijs en de ICT, nog enkele jaren bijstand in het vooruitzicht heb tussen mijn WW-uitkering en mijn pensioen. Maar ik ben niet de enige, want elke week hoor ik ook weer van leeftijdgenoten, die na tig jaren ‘trouwe dienst’ bij dezelfde firma, maar natuurlijk wel een nieuwe baas, de laan uit worden gestuurd zonder enige redelijke tegemoetkoming.
Zij en ik hebben kennelijk iets fout gedaan!