Onderwijzer, leraar, docent werd vaak gezien als een roeping. Vele vakbroeders kozen ook -bijna vanzelfsprekend- voor dit beroep als één of beide ouders dit ook uitoefenden.
De hoofdonderwijzer (tegenwoordig basisschooldirecteur genoemd) had meestal ook een ‘zetel’ in de plaatselijke notabelenclub, samen met de (huis)arts, notaris en succesvolle zakenlieden.
Onderwijzen werd ook vaak een ambacht genoemd. Wat in de Middeleeuwen van de ‘meester’ werd geleerd had eenzelfde betekenis. Wat echter vooral opviel was de maatschappelijke status van het beroep.
Democratisering van het onderwijs
Toen ik in 1970 -na het vervullen van de dienstplicht- het onderwijsveld betrad, waren er grote veranderingen gaande. De Maagdenhuisbezetting in Amsterdam en de bezetting van de Bisschoppelijke Kweekschool in Beverwijk werden het startpunt van een revolutie naar meer inspraak voor studenten en ‘delen’ van de macht door docenten. Ik kwam in Beverwijk in een warm bad terecht na in dienst ook zeer actief te zijn geweest in de Vereniging van Dienstplichtig Militairen. Een ‘vakbond’ voor dienstplichtigen, ook een fenomeen, waarmee de gevestigde hiërarchie vaak erg veel moeite had.
Zelf bepalen
Studenten kregen de kans zelf mee te denken over de lesinhoud en de inrichting van het onderwijs. Zelfs over de keuze voor een kandidaat voor een vacature en een nieuwe directeur kon worden ingesproken. Het was een internationale revolutie, die erg veel gemotiveerde deelnemers actief liet deelnemen en meedenken aan het doel en de uitvoering van het onderwijs. Didactiek en Pedagogiek konden worden geëvolueerd en getoetst. Bovendien waren er in het veld ook aardig wat alternatieve mogelijkheden onderzocht om het ‘onderwijzen’ te veranderen van een ambacht tot een leerschool met inbreng van leerlingen en mogelijkheden zelf keuzes te maken.
Wordt vervolgd…
No Responses