Al diverse jaren achtereen hoop ik dat -wereldwijd gezien- het nieuwe jaar stukken beter wordt dan z’n voorganger. Helaas is in deze tendens nog geen enkele vooruitgang te boeken. Sterker nog! In mijn beleving wordt onze biotoop voortdurend risicovoller, vuiler en minder toekomstbestendig.
Bekijk het eens vanuit een totaal andere hoek
Stel, dat na de oerknal -de explosie in het heelal, die het ontstaan van ons sterrenstelsel zou hebben veroorzaakt- alle uit elkaar geklapte materie is beland in een eindeloze reis, die al deze deeltjes verder uit elkaar drijft. Lijkt logisch toch! Het enige wonderlijke in dit -waarschijnlijk- werkelijk plaatsvindende verschijnsel is de factor tijd. Zeker als je een menselijk leven als maatstaf neemt.
Oerknal
Vergelijk deze is met een uit een kampvuur ontsnappend gloeiend stuk houtskool. We kunnen het zien gebeuren. Het brokstuk volgen. Zien vallen en daar langzaam verder zien afkoelen. Toen ik nog geen hartstilstand had gehad, kon ik me niets voorstellen bij alles wat al wetenschappelijk is onderzocht en bewezen m.b.t. de oerknal.
Tijdsbesef
Tijdens de 5 dagen coma, waarin ik in het ziekenhuis kunstmatig onderkoeld ben gehouden en de artsen het aan mijn lichaam overgelieten de processen zelf op gang te houden en weer op peil te brengen, ervoer ik een tijdloze oneindigheid. Hierin werd de periode van oerknal tot de tijd waarin wij nu leven, teruggebracht tot een fractie van een milliseconde.
Terug naar het houtskoolbrok
In deze -hiervoor beschreven situatie- zou onze tijd de periode kunnen zijn, waarop -in de situatie van de afkoelende wegvliegende vonk- de omstandigheden één fractie van ’n moment geschikt zijn om -de ons bekende- vormen van leven te laten ontstaan en weer wegebben.
De mens is niet zo belangrijk
Tenminste niet zoals ze zichzelf veelal inschat. Onze evolutie op deze aarde beslaat slechts een verwaarloosbaar moment tijdens de reis van onze aarde (de houtskoolvonk) in het uitdijende heelal en zal absoluut zeker ten einde komen.
Eureka!
Dit besef, dat ik pas heb ervaren tijdens mijn coma, laat mij anders aankijken tegen de problemen van onze tijd. Het tijdperk mens is immers zo verschrikkelijk kort. Wij ontwikkelen ons nog wel steeds sneller binnen onze evolutie. Helaas groeien wij mede hierdoor -als soort- te snel in getal om op dezelfde voet te kunnen doorgaan.
En dan staat vanmorgen vrijdag 4 januari 2024 in The Daily Digest:
’s Werelds nieuwste ruimtetelescoop heeft iets gezien dat niet zou moeten bestaan
Een ontdekking die alles verandert dat we weten over ons universum ©Aangeboden door The Daily Digest. De James Webb-ruimtetelescoop is door de internationale gemeenschap gebouwd om het heelal beter te kunnen begrijpen. Beelden die tijdens recent ruimteonderzoek zijn gemaakt, hebben ons begrip van het universum mogelijk nog complexer gemaakt.
Ratten
Het is al veelvuldig onderzocht: Als je veel ratten in een te kleine ruimte stopt: treedt ‘kannibalisme’ op. Dit wordt dan als mogelijke verklaring gezien voor oorlogen, egoïsme en extreem geweld.
De meeste mensen
zien dat oorlogen slechts verliezers en verwoestingen opleveren. Beseffen dat iemand ombrengen een extreme misdaad is. Hebben een moreel kompas dat elkaar helpen, een natuurlijke reactie is op catastrofes en natuurgeweld.
Het is voor hen zo klaar als een klontje
dat al het inmiddels verzamelde menselijk vernuft absoluut noodzakelijk is en zou moeten worden aangewend om die geringe tijd -die wij op deze aarde kunnen leven- zo lang als enigszins mogelijk is, zo aangenaam mogelijk te maken voor al het leven op onze planeet. Natuurlijk zullen er ook ‘ontdekkingsreizigers’ opstaan, die op zoek gaan naar meer ‘Lebensraum’ buiten onze aarde. De meeste aardbewoners zullen -samenwerkend- voortdurend slimme vredevolle oplossingen moeten vinden voor de huidige en toekomstige problemen en niet -net als de ratten uit de experimenten- kannibaliserend elkaar naar het leven staan en in een steeds slechter wordend milieu langzaam uitsterven.