- Berichtauteur Door gerardvanb
- Berichtdatum 21 oktober 2019
- Geen reacties op Ruinerwold?
Ik ben geen zonderling! Nou ja, Ik gebruik uitsluitend koud water om me te douchen. Misschien vindt u dit genoeg om mij tot zonderling te bestempelen.
Ik ben van januari 1948. Kind van ouders, die in de oorlog hebben ervaren wat onvrij zijn betekent en met gevaar voor eigen leven zich hebben verzet tegen de overheerser.
Zij hebben ervaren, dat tijdens zo’n oorlog overheidsdienaren en andere landgenoten -uit lijfsbehoud of overtuiging- ‘wegkijken’ of meewerken. Ook dat de ‘kapiteins van het schip van staat’ een veilig heenkomen zoeken. Hun landgenoten achterlatend in de verwachting dat zij kunnen terugkomen als de situatie dit weer toelaat.
Toen dit -met buitenlandse hulp- begin 1945 weer was gelukt, ten koste van miljoenen (jonge) levens, kwamen zij inderdaad vaak weer op hun oorspronkelijke (politieke) plaats terug. Zo ging dat in die tijd. Puinruimen en opnieuw beginnen! Er was geen tijd voor nadenken over de eigen gedragingen:”Iedereen was wel op de een of aandere wijze betrokken geweest bij het verzet en… ‘heulers’ werden soms standrechtelijk openbaar ‘gestraft’.
“Wij hebben de hete kooltjes uit het vuur gehaald”.”De ‘verkeerden’ gingen regelmatig met de eer strijken”, verzuchtte mijn vader regelmatig en daarom weigerde hij toentertijd resoluut het Verzetskruis.
Ik groeide op tijdens de na de oorlog hevig opbloeiende ‘koude oorlog’, waarbij de twee ideologieën van de gezamenlijk ons bevrijdende geallieerden, lijnrecht tegenover elkaar kwamen te staan.
De wapenwedloop mondde zelfs uit in de argumenten:”Wij kunnen met ons wapenarsenaal 5x de aarde volledig vernietigen.” Gepareerd door:” … maar wij kunnen dit 7x!” Complete waanzin, waar de wereldleiders aan het eind van de vorige eeuw gelukkig een einde maakten.
Inmiddels werkte ook ik aan mijn toekomst en besloot docent te worden, om via overtuigen mijn leerlingen gereedschappen en argumenten te geven om zich een eigen mening te vormen. In de tijd van Maagdenhuisbezetting, ‘Ban de bom’-demonstraties, het Medisch Comité Nederland-Vietnam, Woodstock en de rijke wereld van de popmuziek, werd ik mij steeds bewuster van onderdrukking van de persoonlijke vrijheid en het ‘zinloze’ van wapens.
Argumenten zijn niet meer belangrijk. Maar vooral wie het gemakkelijkst zijn ‘trekkervinger’ kan en wil gebruiken.
(Wordt vervolgd)
No responses yet