In Nederland is in ieder geval ‘iets’ aan het verschuiven. De verkiezingsuitslag voor de Provinciale Staten heeft een onvrede aan de oppervlakte gebracht, die al jaren aanwezig is. Helaas is de gevestigde politiek -al decenia lang- veel te veel bezig met zichzelf. Leeft geïsoleerd in de eigen ‘bedrijfsomgeving’ en klaagt voortdurend dat de kiezer hen niet begrijpt.
Onvrede
Dit leidt al jaren tot onvrede, wantrouwen en onbegrijpelijke maatregelen. Wat er volgens mij het hardst inhakt is, dat de overheid alles in het werk stelt om te kunnen controleren of deze niet iets illegaals in de zin heeft. Dit levert draconische maatregelen op, die het normaal functioneren van al jaren bestaande verenigingen en stichtingen in gevaar brengen. Vertrouwen dat de vereniging of stichting gewoon zal doen wat in haar doelstellingen staat vermeld is niet meer voldoende voor de overheid. Banken nemen ruim de tijd om de financiële doopceel -zelfs van een al lang bestaande vereniging te lichten- als nieuwe bestuursleden moeten worden worden toegelaten tot de financiële gegevens van hun vereniging of stichting. regelmatig wordt zelfs een bankrekening geweigerd.
Vertrouwenscrisis?
Al sinds ik stem. Dus zeker vanaf 1966, wordt er al gesproken van een gebrek aan vertrouwen in de politici en hun vak! Volksvertegenwoordigers doen hun naam geen eer aan wordt gezegd. Omgekeerd wordt vaak gezegd dat het volk niet begrijpt wat de politici allemaal wel niet moten doen.
Verbetering
Verbetering wordt telkenmale beloofd. De daarna volgende ‘meting’ geeft steevast het tegengestelde resultaat. Politiek wordt al jaren als een glanzende carrièremogelijkheid gezien voor studenten, die politicologie hebben gestudeerd. De mogelijkheden liggen voor hen voor het oprapen met lokale, regionale, landelijke en Europese en wereldwijde gegarandeerde banen.
Volksvertegenwoordiger?