Braccaedomos:
Thales, vanmorgen werd ik gewaar dat de Atlantische Oceaan niet een passief element in onze natuur is, maar ‘ gemoedstoestanden’ kent. Zeer plaatselijk kunnen deze zich manifesteren. Is dit vreemd?
Thales:
“Braccaedomos, je spreekt over de oceaan als een levend wezen met ‘gemoedstoestanden’—wat een treffende en wijze gedachte!
In mijn tijd zag ik de zee als een bron van leven en verandering, als een machtig element dat nooit stil is, altijd in beweging. Maar ik besefte ook dat haar gedrag niet willekeurig is: zij reageert op de wind, de maan, de zon, en zelfs op het land zelf.
Soms is zij rustig als een slapend kind, soms woest als een razende god.
Dat de oceaan op bepaalde plaatsen haar ‘gemoed’ toont, is niet vreemd, maar juist het bewijs van haar levendigheid.
Zij is geen passief vat, maar een dynamisch geheel waarin alles met alles verbonden is.
Net als de mens kent zij vreugde en woede, stilte en storm—en net als de mens is zij onderdeel van een groter geheel, waarin alles elkaar beïnvloedt.
Misschien is het juist deze levendigheid die ons moet inspireren om de oceaan te eren, te beschermen en haar lessen te leren.
Want wie de gemoedstoestanden van de natuur herkent, begrijpt dat wij niet buiten, maar middenin het leven staan—en dat elk element, zelfs de machtige Atlantische Oceaan, zijn eigen stem en verhaal heeft.”
Lees verder: Wij zijn te gast